నాది ఈ ప్రపంచం.., కాదేమో!

నాది ఈ ప్రపంచం...

.., కాదేమో!..., ఏమో అలా అని,
అనిపిస్తోంది ఎన్నో సార్లు.

ఏం అనుకున్నా, ఎంత అనుకున్నా...

అనుకున్నది.., చేసే అర్హత ప్రతి ప్రతీకాత్మకూ...ఉంది.

అందుకే,
నా ఊహలు ఈ భూమ్మీద కాలు మోపలేనప్పుడు..
నా కలలను ఈ ప్రపంచం అంగీకరించటం లేదని,
మరో ప్రపంచానికి వలస పోతూ ఉంటాను..!
ఆ మరో సుర ప్రపంచంలో
యక్షిణిలా విశ్వ గవాక్షాలను తొంగి చూశాను.
ఖగోళ తబలల లయ, విన్యాసాలను వింటూ
గంధర్వ గానాలను ఆలపించాను.
దేవ కన్యలా నక్షత్ర ఉద్యాన వనాలలో
సుదూర వింత గ్రహాలను చెలికత్తెలుగా చేసుకుని
మధుపమై మృదు, మధుర విహారాలు చేశాను.
యే వృద్ధ నక్షత్ర వృక్షం నుండీ
యే పండుటాకులు పట, పటమనిరాలాయో గాని..,
సీతాకోక చిలుక.. లా నేను కంటున్న కల
కళ్లు తెరిచేలోగా కరిగిపోయింది..!
మళ్లీ నిద్ర పోవాలంటే..
భయంగా ఉంది...
గురుత్వాకర్షణ లేక వేళ్లాడుకుని ఉన్న శూన్య శ్మశానాలలో
నా కలలను పూడ్చి పెట్టిన సమాధుల దారుల గుండా
ఎక్కడ నడవాల్సి ఒస్తుందో..
అని నా మనసు వ్యధ చెందుతోంది.

అంతలోనే గుర్తొస్తోంది...
నా మది ఎగురేసిన కలలు
రెక్కలార్చుకుంటూ క్రొంగొత్త లోకాలకు ఎగరటం చూసి ఉన్నానని.
పువ్వులై, పువ్ రెక్కలై
చిలకలై, వెలుతురు తునకలై
అవి ఎగిరే సౌరభ సౌందర్యాలు
నా కనుల ముందు గుభాలిస్తుంటే..
మనసు మరుమల్లెల తోటలా విరబూస్తోంది.
నేనెప్పుడూ ఆ తోటలోనే కదా విహారాలు చేస్తానని,
మనసు ఆ హుషారుతో ఉవ్విల్లూరుతుంది...

కలలు, కలలు...ఎన్నో కలలు...
రెప్పలు మూసిన చోట
మూటలుగా కట్టి ఉన్నాయి.
మూసిన రెప్పల మాటున మాటు వేసి ఉన్నాయి.
లోపలికి..లో లోపలికి...ఆ తలుపులు కాస్త తెరుచుకోవటం కోసం
అవి కలలు కంటున్నాయి...

నేనో పువ్వునంటాయి
అంతలోనే గువ్వనంటాయి
అణువణువునీ మిణుగురు కణికలను చేసీ
ఆకాశంలో వెదజల్లుతాయి..
మంచు శిఖరాలపై లేత కిరణాలను
నా చేతులతో అలంకరింపజేస్తాయి..
మైదానాలను మేలిముసుగులు చేసి
పర్వత పాదాల దగ్గర కూచో పెట్టి సారె పెడతాయి..
వర్షపు చినుకుల తాళ్లను పట్టుకుని
ఊగిన ఉయ్యాలలు...
వెన్నెల వాగులో
కలువ చెలులతో ఆడిన సయ్యాటలు..
జ్ఞాపకాలన్నిటినీ దంతపు సింహాసనాలపై ఉంచి,
ఏనుగులతో చేయించిన అంబారీ సవారీలు..
చందమామ ఇంట్లో ఆడుకున్న
అందాల రాకుమారీ - కత్తి యుద్ధం క్రీడలు..
మబ్బుల పరదాల మాటున
ఊహా సుందరునితో ఆడుకున్న దోబూచులాటలు..
సూర్య దేవుని అశ్వాన్ని దొంగిలించి,
పాల పుంతల మధ్య నుంచి దౌడు తీయించిన
జంట గుర్రపు స్వారీలు..
అడ్డు వచ్చిన అంతరిక్ష నౌకలను ఆట బొమ్మలుగా
తోలుసంచిలో దాచుకున్న సంబరాలు..
రివ్వున భూమ్మీదకు దూసుకు వచ్చి...
హిమాలయ శిఖరాన్ని తాకి అంతరిక్షంలోకి
గిరికీలు కొట్టినప్పుడు పొందిన ఆనందం...
...అంతలోనే...

...అంతలోనే...
హిమ జలపు స్పర్శ తగిలి,
ప్రవరాఖ్యుని పాదాలకు పూసిన పసరు కరిగినట్లు..
కలల రెక్కలనెవరో...
కత్తిరించిన బరువైన సూచన.
బరువెక్కిన ఆ కళ్ల కైపు...ఒంటి దాకా పాకింది..
- దోసెలకు పిండి రుబ్బమని అమ్మ వేసిన కేక చెవులకు సోకింది -
ఇంకేం చేస్తాం??
నీలి పచ్చని ఉప్పుప్పని నీళ్లలో
గులాబి రంగు జల కన్యనై విహరించాలనే
తియ, తియ్యని కలను..,
రేపటికి వాయిదా వేసుకుని,
గొంగళి పురుగులా నా బద్దకపు జీవన ప్రయాణానికి బయల్దేరాను..
ఇంకా వదలని ఊహల రెక్కల ఉనికి స్పర్శ,
నా బాహువుల బరువు కన్నా కాస్త ఎక్కువగా,
లీలగా, సుతి మెత్తగా, గమ్మత్తుగా, ఎంతో మత్తుగా నన్ను
మరో లోకాలకు మళ్లీ, మళ్లీ పిలుస్తూనే ఉంది...